Τζέι Αρ ο εθνικός μας ήρωας

Πολλές φορές αναρωτιόμαστε αν μας αξίζουν αυτοί που μας κυβερνούν. Και χτυπιόμαστε να βρούμε ποιος και τι άραγε να φταίει για την κατάντια μας. Και χωριζόμαστε σε στρατόπεδα ανύπαρκτων ιδεολογιών με πολιτικές ταμπέλες και προσωνύμια όπως ακροδεξιός, δεξιός, κεντρώος, αριστερός, ακροαριστερός, αναρχοκουμούνι, φασίστας, ρατσιστής. 

Πολλές οι ταυτότητες, πολλά τα πρόσωπα σ' ένα παιχνίδι εντελώς μα εντελώς στημένο. Οι περισσότεροι από εμάς έστω και ασυνείδητα γνωρίζουν πως φτάσαμε ως εδώ.

Από τη μια μεριά το χρήμα η δύναμη του πλούτου και της εξουσίας, και από την άλλη όλοι εμείς οι υπόλοιποι, με ή χωρίς ταμπέλα, οι απλοί βιοπαλαιστές, οι μεροκαματιάρηδες του τρόμου που γεννημένοι από φτωχά αρχίδια που έλεγε και ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, αγωνιζόμαστε και αγωνιούμε, ελπίζουμε και ονειρευόμαστε.

Στο δικό μας παιχνίδι δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Δεν υπάρχουν ιδεολογίες και κόμματα. Υπάρχει μόνο ο διαρκής αγώνας για επιβίωση. Και μια ελπίδα μάταιη και ουτοπική. Από θύματα να γίνουμε δυνάστες, από δούλοι αφεντικά. Να ξεφύγουμε από τη μιζέρια μας, να ξεκολλήσουμε από το υπόγειο δυάρι μας και να γίνουμε ένα με τους δυνατούς.

Να ανέβουμε ορόφους ρε αδερφέ, και μετά ας γκρεμοτσακιστούμε κουτρουβαλώντας.

Αδίκως λοιπόν αναρωτιέστε αν μας αξίζουν αυτοί που μας κυβερνούν. Μας αξίζουν και με το παραπάνω. Είναι ο καθρέφτης μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι, είναι τα πρότυπα μας, οι αφέντες που  πολύ θα θέλαμε να τους μοιάσουμε, αυτοί που μας έταξαν όνειρα, που μας μοίρασαν ελπίδες, που μας είπαν ψηφίστε μας για να ανεβείτε λίγο ψηλότερα. Κάποιοι από εμάς στάθηκαν τυχεροί. Στα χρόνια της μεγάλης μασαμπούκας φαίνεται πως κάθισαν στο ίδιο τραπέζι με τον Πάγκαλο κι έφαγαν τον περίδρομο.

Το όνειρο της Αμερικάνικης σαπουνόπερας πήρε σάρκα και οστά γι' αυτούς που σήμερα έχουν το θράσος να αυτοαποκαλούνται ιδεολόγοι και να βαφτίζονται ως κομμουνιστές, σοσιαλιστές, δεξιοί, και ακροδεξιοί. Γι΄αυτούς που πουλώντας τα πρόβατα τους αγόρασαν κανάλια, εφημερίδες, και συνειδήσεις. Που κατάφεραν κόντρα στα τζάκια να μπουν ακόμα και στο κοινοβούλιο. 

Γι' αυτούς που πίνουν μόνο scotch on the rocks άντε και κανα καμπάρι για ξεκάρφωμα. Και δεν ακούνε πια κλαρίνα. Αυτά είναι για τους χωριάτες..

Με τη θωρακισμένη μερσεντές τους προκλητικά  ανεβασμένη πάνω στο πεζοδρόμιο μοστράροντας το καινούργιο μαύρο τους γυαλί κατηφορίζουν την προβλήτα.  Βάζουν μπρος τις μηχανές από το πεντάμετρο σκαφάκι τους και σαλπάρουν για άλλες πολιτείες ερωτικές. Για μια θέση στη Δυναστεία ρε γαμώτο. Για ένα εισιτήριο στο Ντάλας. Δίπλα στην Αλέξις και τον Τζέι-Αρ.

Έι ψιτ εργατάκο.
Σε εσένα μιλάω.

Ακόμα στο υπόγειο μένεις;