Τρέξε τρέξε μικρούλη..

Το τριήμερο στο χωριό αποδείχθηκε τελικά εξαιρετικά επικίνδυνο για την σωματική μου υγεία. Έχοντας καταναλώσει μία ολόκληρη προβατίνα στα κάρβουνα και έχοντας πιει μια σκάφη κρασί τίγκα στα γράδα είδα την πίεση μου να κάνει μπλακ τζακ και τη χοληστερίνη μου να συναγωνίζεται τις τιμές των spreads. 

Η φτώχεια όμως ως γνωστόν θέλει καλοπέραση και εγώ περικοπές στο φαΐ και στο πιοτό δεν κάνω. Άλλωστε είχα σκοπό κατά την επιστροφή μου στο κλεινόν άστυ να συμμετάσχω κι εγώ στον Μαραθώνιο με την ελπίδα και την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσα να  αποβάλλω όλη αυτή την κραιπάλη και την κρασοκατάνυξη του τριημέρου και γιατί όχι και τη μισή προβατίνα που είχα μανιωδώς καταβροχθίσει.

Τα σχέδιά μου όμως ματαιώθηκαν μόλις πληροφορήθηκα ότι ο πρωθυπουργός μας, το καμάρι μας, αυτό το λεβεντοπαλήκαρο ο Γιώργης, που εσχάτως έχει βαλθεί να με κλείσει στο Δρομοκαϊτειο, θα έτρεχε κι εκείνος ως σύγχρονος Φειδιππίδης. Που να τον συναγωνιστώ εγώ ο έρμος αυτό τον ογκόλιθο. Που πας ρε Καραμήτρο σκέφτηκα..κι έκανα στη μπάντα. Χτύπησα έξι σόδες και άραξα στο σπίτι, αφήνοντας το μήνυμα της νίκης που θα έπρεπε να μεταφερθεί στην Αθήνα, στα στιβαρά μπράτσα του Γιώργου, που ντυμένος ως μαυροφορεμένη μουστόγρια μου θύμισε έντονα ξεπεσμένη καραφλή αθλήτρια της αεροβικής ή ακόμα χειρότερα διεμφυλικό λάινσμαν. 

Για να μην χαρακτηριστώ άδικος και μεροληπτικός, η εμφάνιση και η εικόνα του ανδρός σαφέστατα και υπερτερεί όλων των υπολοίπων πολιτικών του αντιπάλων και περισσότερο του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου που ελέω κοιλιάς θα μου ήταν αδιανόητο να τον αντικρίσω με το στενό σέξι μαύρο του κολαν να ξαμολιέται στους δρόμους των Αθηνών. Ο Γιώργος όμως γνωρίζοντας τις γαστρονομικές αδυναμίες του προκατόχου του το έπραξε. Και εκμεταλλευόμενος την άριστη φυσική και σωματική του κατάσταση έκανε σήμερα μια πρόβα τζενεράλε για την οριστική του φυγή. 

Φορώντας πορτοκαλί παπουτσάκι με ασορτί ακουστικό, μαύρο ελαστικό σορτσάκι με πορτοκαλί τελείωμα, μαύρο ελαστικό μπλουζάκι, και μαύρο γυαλί ξεχύθηκε σαν μαύρο πούμα στην απέραντη έρημο της μαύρης πόλης προκαλώντας ρίγη συγκίνησης και αχαλίνωτου πόθου τόσο στον ανδρικό όσο και στο γυναικείο πληθυσμό της μαύρης χώρας που τόσο πολύ αγάπησε και πόνεσε. 

Τελικά χρειάστηκαν σαράντα ολόκληρα χρόνια για να καταλάβω την αξία του εβαπορέ ζαχαρούχου γάλακτος που ποτέ μου δεν κατάφερα να πιω παρόλο το βρωμόξυλο που έτρωγα από τη μάνα μου. Αν την είχα ακούσει τότε, σήμερα αν δεν ήμουν ένας διανοητικά λειψός πρωθυπουργός, θα ήμουν σίγουρα ένα πετυχημένο τρελό αγόρι με μια αξιοζήλευτη καριέρα στο χώρο της μόδας και της show biz.