Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Δεν πουλάω την καρδιά μου

Τι θυμήθηκα τώρα..

Γύρισα πίσω 35 χρόνια και κάτι ψιλά, πιτσιρικάς, με τα κοντά παντελονάκια μου, να στέκομαι μπροστά στο θαύμα της τεχνολογίας. Να χαζεύω με το στόμα ανοιχτό το σιδερένιο του μπράτσο ν' αρπάζει το 45άρι και να γεμίζει τον αέρα με μελωδίες. Μελωδίες αξέχαστες, μελωδίες μαγευτικές, που γέμιζαν τα καλοκαιρινά μου όνειρα. 

Θυμάμαι τον πατέρα μου να με κρατάει  απ' το χέρι  και να μου δίνει κέρματα και παραγγελιές. Εκείνος χόρευε κι εγώ χάζευα. 


Το άρωμα της τσίκνας ανακατευόταν με τις παιδικές μας φωνές το γρατζούνισμα του δίσκου και το γλέντι των μεγάλων. 

Η εξοχική ταβέρνα γινόταν τόπος ονειρικός κι εγώ καμάρωνα που τους διασκέδαζα. Έμενα εκεί ώρες ατέλειωτες βλέποντας το 45άρι να γυρίζει και τη βελόνα να ζωγραφίζει ήχους πάνω στο βινύλιο. Εκείνο το τζουκ μποξ χάθηκε, και μαζί του χάθηκε μια ολόκληρη εποχή. Μια εποχή όμορφη, πιο αγνή πιο νοσταλγική.

Όλα μπορεί να μου τα πάρουν μια μέρα σκέφτηκα. 
Την καρδιά και τις αναμνήσεις μου όμως ποτέ..
Αυτές δεν πουλιούνται, δεν εξαγοράζονται..

7 σχόλια:

Θέμης είπε...

Να ξερες πόσο μου έχει λείψει αυτό το γρατσούνισμα ρε φίλε. Τώρα όλα μοιαζουν τόσο ψευτικα. Ψηφιακά και αψεγαδιαστα.

ΓΙΑΝΝΗΣ είπε...

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΡΕ ΔΡΑΚΟΝΤΑ ΛΕΒΕΝΤΗ ΜΕ ΓΥΡΙΣΕΣ ΠΙΣΩ ΣΕ ΧΡΟΝΙΑ ΟΜΟΡΦΑ

tiktos είπε...

Γειά σου ρε Δράκοντα

Ανώνυμος είπε...

ωραιος ρε φιλε

OXΙά είπε...

Τι μου θύμησες! Ζιγκουάλα:Β-9 ήταν τα κουμπιά.

Ανώνυμος είπε...

Νοσταλγία κ αναμνήσεις μιας άλλης Ελλάδας..

Δράκοντας είπε...

Γιάννη, Θέμη, Τίκτο, Οχιά, και ανώνυμοι αναγνώστες σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια σας. Οι αναμνήσεις αυτές άλλωστε είναι κοινές για πολλούς από εμάς, που διαθέτουμε μια κάποια ηλικία. Έ δεν είμαστε και γερόντια, άλλα όπως και να το κάνεις αυτά τα βιώματα πολύ αμφιβάλω αν αγγίζουν τη σημερινή γενιά των εφήβων.