Πάγωσε η τσιμινιέρα

Αυτός ο πόνος στα πλευρά δε λέει να καταλαγιάσει. Σακατεύτηκα χθες με κάτι ξεφορτώματα και σήμερα δε μπορώ να αλλάξω ούτε πρέκια. Το δεξί μου χέρι είναι σχεδόν κουλό από τον ώμο και κάτω αλλά κάνω υπομονή γιατί τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμα. Μέσα στην παραπληγία μου βρήκα κουράγιο να πληκτρολογήσω με το αριστερό. Ασύλληπτη ταχύτητα. Μια λέξη το λεπτό. Ξεκινάω λοιπόν να γράψω κάτι απλό, λιτό και απέριττο, αλλά εν μέσω πόνων και στεναγμών μαθαίνω την ύστατη στιγμή ότι ανέλαβε υφυπουργός εργασίας η γυναίκα του Νταλάρα και ευθύς ανατριχιάζω. Για εκείνη θα αφιερώσω αυτές τις λιγοστές γραμμές σκέφτηκα. Αυτή θα με σώσει από τα βάσανα μου.  Δε μπορεί τόσα τραγούδια για την εργατιά ερμήνευσε ο Γιώργος. Χτυπώντας αργά και σταθερά τις λέξεις προσπάθησα να σχηματίσω νέες προτάσεις. Να συνεχίσω το αφιέρωμα μου στη σύζυγο του παλαίμαχου αοιδού της φτώχειας και της πολιτικής εκμετάλευσης. Δε μου έβγαινε όμως. Κάτι μου πήγαινε στραβά. Και όσο συνέχιζα να γράφω τόσο πιο άβολα ένοιωθα. Έτσι κι αλλιώς τα φράγκα και τα αξιώματα ακολουθούν τους δικούς τους νόμους. Δεν είναι για εμένα σκέφτηκα. Έκανα να φύγω αλλά γύρισα πίσω για τον επίλογο. Το άρθρο έμοιαζε ημιτελές. 

Ρε πως αλλάζουν οι καιροί....

Νόμος είναι το δίκιο του Νταλάρα. Όλα τα υπόλοιπα είναι τρίχες.