Souvlatzidiko τέλος. Πάει το όνειρο..

Σήμερα κατηφορίζοντας τη Μεσογείων με έπιασε κατάθλιψη. Μιλάμε για τον ορισμό του κουρνιαχτού. Θα πρέπει να μέτρησα πάνω από 30 μαγαζιά κλειδαμπαρωμένα και άδεια να περιμένουν τον επόμενο ενοικιαστή. Χαζεύοντας δεξιά και αριστερά σκόνταψα πάνω σε μια κωλοτσιμεντόπλακα και σαβουρώθηκα. 

Και γαμώ τα πεζοδρόμια...μουρμούρησα. Ένας ευγενικότατος κύριος γύρω στα 50 έτρεξε να με ρωτήσει αν χτύπησα. Τον ευχαρίστησα για το ενδιαφέρον του σηκώθηκα  σχεδόν σακατεμένος και συνέχισα να περπατάω. Δε μου φτάνει η κουλαμάρα μου κουτσάθηκα κιόλας. Λίγο πιο κάτω άρχισα να ουρλιάζω από τον πόνο. Είχα φάει όλο μου το γόνατο αλλά για να μην ξεφτιλιστώ μπροστά στον κόσμο το έπαιξα ελεύθερος και ωραίος. Είναι ένα παλιό και γνωστό κόλπο για να μη γίνεις ρόμπα. Περπάτησα με το ζόρι μέχρι το ύψος του Γενικού Κρατικού και σταμάτησα να πάρω μια ανάσα. Καταραμένη πόλη η Αθήνα σκέφτηκα. Επικίνδυνη και αφιλόξενη. Ούτε να χαζέψεις τα κλειστά μαγαζιά δε μπορείς. Άναψα τσιγάρο και περίμενα στη στάση. Δε μπορούσα να περπατήσω άλλο. Από μακρυά ένας ταρίφας μου αναβόσβηνε τα φώτα. Που πας ρε φίλε; με ρώτησε. Άσε, έχεις κόσμο του απάντησα. Ρε δεν πας στο διάολο μου είπε με περίσια ευγένεια. Ανταλλάξαμε μπινελίκια -σα να λέμε φανέλες -και έφυγα με το λεωφορείο..Στη διαδρομή σκέφτηκα να περάσω από το ΙΚΑ για να δει κάποιος τα πλευρά  το πόδι και το χέρι μου. Πολύ κακή ιδέα κολλητέ. Γύρισα στο σπίτι κομμάτια. Αν δεν πάω αύριο στη δουλειά θα βρει αφορμή να με διώξει ο κερατάς. Άσε που μπορεί να μου κόψει και κανα κατοστάρικο ακόμα. Α ρε Καραμήτρο μονολόγησα. Δεν είσαι εσύ για πόλη. Γύρνα στο χωριό φτιάξε καμιά δεκαριά ζωντανά και στείλ'τους στον αγύριστο. Μάνα ο καιρός γαρ εγγύς. Τα φράγκα που μου είχες δώσει κάποτε μπας και ανοίξω σουβλατζίδικο τα θυμάσαι; Όπως τα θυμάσαι να τα ξεχάσεις. Μου τα φάγανε οι γιατροί όλα αυτά τα χρόνια. Μιλάμε για χοντρό σακατιλίκι. Τζάμπα υγεία σου λέει μετά. Αλλά να σου πω και κάτι τελευταίο ρε μάνα;  Καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα . Μπορεί και να έχω γλυτώσει από τα χειρότερα. Δε βλέπεις τι γίνεται; Παντού λουκέτα και κουρνιαχτός. Κάθησα λοιπόν και το φιλοσόφησα το πράγμα. Πρόγκα ρε Καραμήτρο, είπα στον εαυτό μου..πρόγκα ρε που μου ήθελες και σουβλατζίδικο...