Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Θέλω να γυρίσω στα παλιά..

Αυτή η βδομάδα με εγκατέλειψε αφήνοντας πίσω της μια ελαφριά παραλυσία στη μέση μου και ένα στραβολαίμιασμα άνευ προηγουμένου. Έτρεχα πανικόβλητος για να τα φέρω βόλτα με την κωλοδουλειά και ο χρόνος για οτιδήποτε άλλο απλά ανύπαρκτος. Που μυαλό να συγκεντρώσεις τις σκέψεις σου, να βάλεις σε μια τάξη το ρημαδομυαλό σου και να γράψεις έστω και δυο γραμμές.. Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε ο εβδομαδιαίος βιασμός ψυχή τε και σώματι.. ανάμεσα σε ντάνες εμπορευμάτων και απαιτητικούς πελάτες που νομίζουν ότι σ' έχουν αγοράσει. Πριν από λίγο τίναξα από πάνω μου τη μιζέρια της καθημερινότητας και της ζωής μου σ' αυτή την κωλόπολη, και γύρισα νοητικά το χρόνο αρκετές δεκαετίες πίσω. Πίσω στο χωριό και στα ανέμελα παιδικά μου χρόνια. Τότε που δεν είχα τίποτα να σκέφτομαι, τίποτα να με κυνηγάει, τίποτα για να φοβάμαι. Έτρεχα στις αλάνες με μια μπάλα αγκαλιά έβρισκα τα κολλητήρια και παίζαμε μέχρι το σούρουπο. Τα βράδια του καλοκαιριού μαζευόμαστε στις αυλές με συντροφιά τη μυρωδιά του γιασεμιού και λέγαμε ιστορίες για στοιχειωμένα σπίτια και φαντάσματα. Οι πιο τολμηροί από εμάς πηγαίναμε στο νεκροταφείο τα μεσάνυχτα και γινόμασταν ήρωες. Η νύχτα τελείωνε θριαμβευτικά με μια μαζική επίθεση στο πιο κοντινό χωράφι, στο πλησιέστερο αμπέλι ή στο μποστάνι του γείτονα με κλοπές καλαμποκιών σταφυλιών και ενίοτε καμιάς ντομάτας. Στην επιστροφή αρπάζαμε και καμιά φάπα και η μέρα έκλεινε θριαμβευτικά. Τότε δεν μας ένοιαζε ποιος μας κυβερνούσε, τι κόμματα υπήρχαν, τι μισθούς έπαιρναν οι δικοί μας. Τηλεόραση δεν είχαμε και δεν βλέπαμε, τα παιχνίδια μας ήταν απλά λιτά και απέριττα. Κρυφτό, κυνηγητό, πετροπόλεμος. Στις τσέπες μας δεν κουβαλούσαμε χρήματα αλλά πασατέμπο, στραγάλια με σταφίδες και οι πιο προνομιούχοι κάνα αλμυρό φιστίκι. Όποιος από εμάς είχε πάνω του αιγίνης και φουντούκια αποτελούσε σκάνδαλο. Το τηλέφωνο χτύπησε. Επιστροφή στο παρόν. Η μέση μου ζορίστηκε στο απότομο σήκωμα. Στην άλλη γραμμή η μάνα μου. 

Είσαι καλά παιδί μου;
Καλά είμαι μάνα...καλά..
Μόνο που κλέινοντας ξέχασα να σου πω
πόσο νοστάλγησα εκείνα τα χρόνια..
Εκείνα τα καλοκαιρινά βράδια με τα φιλαράκια..
Μακριά απ' αυτή την κωλόπολη.. 
Μακριά απο τη φασαρία..
Μακριά απο τη θλίψη..

Θέλω να γυρίσω στα παλιά..
Μ' ακούς μάνα;;

9 σχόλια:

OXΙά είπε...

Πραγματικά με συγκίνησες

http://ohia1.blogspot.com/2010/09/blog-post_12.html

Γιάννης Ζ είπε...

Τελικά είσαι πολύ ευαίσθητος ρε φίλε..

frog είπε...

Αυτό συμβαίνει όταν μεγαλώνουμε... κι εγώ ακόμα,παιδί της πόλης, αναπολώ τη γειτονιά μου μερικά χρόνια πρίν... Σκέψου όμως τα σημερινά παιδιά είτε στα χωριά είτε στις πόλεις τι αναμνήσεις θα έχουν όταν μεγαλώσουν.
Το θλιβερό έιναι ότι θα αναπολούν το σήμερα όπως εμείς το τότε...

Ανώνυμος είπε...

Τι μου θύμισες τώρα ρε φίλε.
Τις δικές μου αναμνήσεις.
Τη ζωή και τους φίλους
που έχασα για πάντα.

Ανώνυμος είπε...

ΜΠΟΥΡΜΠΕΡΗ
ΣΗΜΕΡΑ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕΣ ΜΠΟΥΡΜΠΕΡΗ.
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΝΕΙ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥΣ.

Δράκοντας είπε...

Σας ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ όλους σας.
Αν μέναμε διανοητικά στην παιδική μας ηλικία, ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος..αλλά δυστυχώς μεγαλώνουμε..

O STREDAS είπε...

ΡΕ ΤΣΟΓΛΑΝΙ ΕΣΥ ΜΟΥ ΕΙΧΕΣ ΦΑΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΤΟΥΝΤΕΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΧΕΣ ΣΑΚΑΤΕΨΕΙ ΤΟ ΑΜΠΕΛΗ ΑΜΑ ΣΕ ΠΙΑΣΩ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΘΑ ΣΕ ΧΟΡΤΑΣΩ ΚΛΟΤΣΙΕΣ, ΑΛΛΑ ΧΑΛΑΛΙ ΣΟΥ ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΝΑ ΘΥΜΙΘΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΑ ΝΙΑΤΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΞΕΦΥΓΑ ΚΑΝΑ ΜΙΣΑΩΡΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ ΝΑΣΑΙ ΚΑΛΑ

Δράκοντας είπε...

@Streda Τα καλαμπόκια που σου κλέβαμε δεν τα τρώγανε ούτε οι κότες και τα σταφύλια σου ήταν σάπια.
Χάρη σου κάναμε..

Ανώνυμος είπε...

ΤΕΛΙΚΑ ΔΡΑΚΟΝΤΑ ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΣ, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΙ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΘΑ ΕΛΕΓΑ.

ΝΕΡΑΙΔΑ